De zon maakte er een spelletje van…

Alsof -ie ons toeriep: ‘Kijk eens! Kijk eens wat ik kan…!’

En verrek, op de vlonder achter ons huis verschenen met het verstrijken van de uren de initialen van zowel jou als mama. Wat had ik ‘m je graag nog laten zien, dat houten terras. En wat zóu je trots zijn geweest op de timmerman.

Soms is er maar heel weinig nodig om een klein gelukje op te rapen…

Nou heb ik alleen zo het vermoeden dat je zou zeggen: ‘Prachtig inderdaad! Alleen… er ontbreekt nog een klein, doch niet geheel onbelangrijk detail…’ En dat je me dan zou aankijken met een brede grijns. En dan vervolgens zou opperen dat ‘een goudgeel watertje jou wel zou smaken op dit wonderschone plankier…’

Ik heb ‘m voor je koud gezet. Een ‘hemels pintje’ zogezegd. In gedachten drinken we ‘m samen.

X