Lonken naar de overkant

 

Ze droomt van blauw haar. Van naveltruitjes. Van puppy’s en baby’s. 
Ik hoop maar in die volgorde. Haar lange tijd zo geliefde jurken en rokjes schommelen stilletjes in de kast. Glittermaillots hoeven niet meer zo nodig. Ze wil skinny’s. Het liefst met gaten. Of biezen.
Of allebei. En cropped hoodies. Natuurlijk.

 

Strike a pose

Af en toe vang ik een gestolen glimpje van haar gezicht op in de spiegel.
Haar haren los, haar truimuts op. Langs beide kanten van haar smalle meisjesgezicht een wolk lang blond haar. Met ibizavlechtje. De poses die ze kopieert van haar voorbeelden op tiktok, kende ik niet toen ik negen was.
Ik speelde nog verstoppertje. Letterlijk en figuurlijk.

 

Dance, dance, dance

Net zoals ze zichzelf als krullenblond rond peutertje door de dag toonladderde, heeft ze nu moves paraat.
Haar handen en armen maken voortdurend vlugge dansbewegingen. Tijdens het tandenpoetsen ‘s avonds, maar ook bij het ontbijt ‘s morgens, op de fiets en op het schoolplein.
‘Stop, don’t touch me there, this is my nono-square’, klinkt het hoog en helder. Mijn gezicht lijkt op de emoji met die grote opengesperde ogen en opgetrokken wenkbrauwen. Ze heeft geen idéé.
Ze ziet niet dat wij haar zien. Haar wereld is van haar.

 

Grote oversteek

Haar lange dunne benen, alwéér uit haar broek geschoten, zijn soms van elastiek, dan weer breekbaar.
Ze wíllen wel graag over het slootje springen. Maar ze dragen haar niet helemaal. De ranke stokjes wankelen, als een onwennig veulentje dat probeert te gaan staan. Het slootje van klein naar groot is (nog) nét te breed.
En het water best koud.

 

Ingewikkeld

En bovendien: de barbies en playmobilpoppetjes zijn óók nog zo leuk. De sommen in groep 6 best heel moeilijk. Gefeliesieteert spellen superlastig. En het tempo zo hoog.

 

Negen zijn is heus geen eitje.
Allang geen acht meer.
Maar nog mijlenver verwijderd van de tien.

 

♥ Caroline