En toen werd het mei

De allereerste keer dat jouw verjaardag in aantocht was, maar jij niet ouder werd. En terwijl wij zochten naar manieren om daarmee om te gaan, trok de natuur zich van ons verdriet niets aan. Die was op z’n allermooist en vierde jouw geboortemaand met een uitbundige explosie van vers en sappig groen. De bermen ontploften en stonden stampvol ritselwuivend fluitekruid. Weelderig en wild geweven staken de tere witte bloemschermen hun hoofd richting de zon en deinden vrolijk in de wind.

Net kant. Kant! Op het moment dat dát tot me doordrong, wist ik ineens wat me te doen stond. Waar ik de woorden maar niet kon vinden, hielp de lens van mijn fototoestel me om toch een beetje met je te praten. Precies zoals we gewend waren.

‘Even nuilen’ zoals jij onze praatjes weleens noemde, deden we vrijwel iedere dag. We belden elkaar, stuurden berichtjes en wisselden foto’s uit. Met het grootste gemak kon je aan de telefoon een half uur vullen door te vertellen over de eerste narcissen die hun kopjes boven de grond uitstaken. De kersenboom die zachtroze bloesemde, de bijna rijpe pruimen die door de vogels geroofd werden. De hibiscus die zo uitbundig bloeide en ‘s avonds weer ‘op slot’ ging of de agapanthussen die hun paarse pracht lieten zien. Je stuurde foto’s van al het moois dat je waarnam en deed even droogkomisch als omarmend verslag van dichtbije avonturen.

Ik mis je. Ik mis je stem, ik mis je verhalen, ik mis je grijns en je grapjes. Je vermogen om met een paar woorden de dingen recht te zetten. Ik blijf het onwennig vinden je niet thuis te zien en af en toe moet ik de neiging onderdrukken om de telefoon te pakken om je even iets te vertellen. Maar ik weet ook dat we jou pas echt recht doen en waar maken als we het leven léven. En op die manier ook jouw leven vieren.

En zo, geprikkeld door die bermen vol teer wild, wit kant, begon ik om me heen te kijken. Bijna dagelijks stapte ik met mijn fototoestel naar buiten om te speuren naar mini-moois. Gewoon heel dichtbij. In de tuin. Het kleine rondje rond m’n huis. Niet verder dan dat. Ik gaf mezelf een dagelijkse dosis ‘positief’ en maakte een creatieve mini-gewoonte van het speuren, kijken en grijpen.

 ‘Watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places’

Een jaar lang maakte ik duizenden foto’s en – wonderbaarlijk genoeg – het was leuk én het hielp. Een beetje.
Ik nam je gewoon met me mee. Door de tuin, de seizoenen en het jaar.

En soms, heel soms, leek het zelfs alsof je berichtjes terug stuurde.

Natuurlijk kleurde het leven niet ineens roze als ik m’n glittering eyes opzette. Net zomin als het een tovermiddel was. Verre van dat zelfs. Het nam dat allesomvattende verdriet niet weg, maar het ‘schatzoeken’, want zo voelde het eigenlijk, hielp om het grootse van juist het kleine en het schone van het hele gewone écht te zien.

‘Als je goed kijkt, zie je een heleboel’, vertelde je me toen je me leerde fotograferen. Twaalf was ik pas.
Maar gewapend met een spiegelreflexcamera én een magisch, in donkerbruin leer gehuld belichtingsmetertje, gingen we samen op pad: grote pap en kleine dochter. Op zoek naar mini-moois.

Nu moet ik het zelf doen. Maar niet alleen, zo heb ik gemerkt. Verdriet is een allesomvattend, raar en ongrijpbaar iets. Het suddert, het schuurt en schrijnt, duikt op op momenten dat je er totaal niet op bedacht bent, blijft soms voor even ergens hangen om daarna met een noodgang opnieuw naar beneden te storten. Maar verdriet gaat óók hand in hand met goede dingen. Het is waar dat liefde en verlies strak dooreengeregen zijn. Verknoopt en aan elkaar verbonden, het een met het ander, onmogelijk uit elkaar te houden, zo dicht naderen ze elkaar in kleur. Maar toch is het uiteindelijk de liefde die telkens opnieuw naar boven drijft.
En alles overstijgt. Waardoor je zo dichtbij blijft.

En er is nog iets. Iets wat ik weliswaar wist, maar nu zoveel sterker voel. Als je maar heel goed kijkt, blijft er een heleboel te ontdekken. Kleine lichtpuntjes. Sprankeltjes. Mini-gelukjes. Ze zijn er altijd. Overal. Zelfs als alles om je heen lijkt in te storten. En toegegeven, er zijn dagen dat je méér dan je stinkende best moet doen om ze te zien. Maar vaker nog liggen ze zomaar voor de grijp. Dichterbij dan je misschien zou denken…

Deze snippertjes vond ik het afgelopen jaar.
Ze zijn van mei voor jou.
Bij wijze van praatje.

X