PLUK ME

Zomer. Bij oma.
Takken vol zoetzure verleiding hangen uit de struiken. Je loopt erlangs en ze roepen je na: ‘Pluk me!’
Je stopt, draait je om en kijkt om je heen. Hoorde je dat goed?
‘Grijp me. Ga je gang. Ruk me los van dit groen en laat me sterven in de yoghurt.
Beroer me. Mét een beetje suiker. En laat me wonen in een glazen pot.’
Je hebt geen verdere aansporing meer nodig. Gretig val je aan. En het emmertje naast je raakt voller en voller.

Herfst. Bij opa en oma.
De stoep lag bezaaid met eikeltjes.
Raap me op. Laat me hier niet liggen. Toe maar. Neem me met je mee’, hoorde je ze smeken.
Je keek opa aan, vragend en gretig tegelijk, greep zijn hand en trok hem met je mee.
Grote Oops, Klein Meneertje. Zij aan zij. Even druk aan de praat als druk met het binnenhalen van de buit. En de emmer tussen jullie in raakte voller en voller.

Hoe konden we weten dat het leven nauwelijks twee weken later voorgoed anders zou zijn?
Dat een nieuw seizoen een ‘nieuw gewoon’ zou markeren?
Dat konden we niet. Gelukkig niet.
We genoten alleen maar.

X