Een soort gevleugeld gezegde is het inmiddels.
Het antwoord op de vraag wanneer het nou eindelijk lente is…
‘Als papa de blaadjes weer aan de bomen heeft gemaakt.’

Lasse wist het als kind zeker. Al dat sappige groen, dat was het werk van papa. Wat moet dat je een onmeunig grijns-gevoel hebben gegeven. Rotsvast vertrouwen. Net zo ontzagwekkend als Sinterklaas. Maar dan met groene vingers en – gelukkig -, gewoon lekker dichtbij en knuffelbaar. Wel zo ontspannen.

Van de week stuitte ik op een pleintje. Zomaar een pleintje in een wijk in de stad.

Het zinderde er van de lentelust.

Roze wolken confetti, een geurig vleugje zoet en duizenden zoemende bijen. Die waren ongetwijfeld en masse uitgevlogen om er een feestje te vieren. Nectar in overvloed. Bijenwalhalla.

Toevallige voorbijgangers bleven stuk voor stuk eventjes staan. Om zich te vergapen aan de roze pracht.
Een praatje te maken. Oók een feestje : buurtbabbeltjes met vreemden die opeens iets gemeen hadden. Allemaal bleven ze even staan om te genieten van de beginnende lente. En om enthousiast met elkaar te delen wat een geluk dat was, zo’n uitzicht. Als het een scène uit een film was geweest hadden ze er ongetwijfeld een dansje op gedaan. Of er op z’n minst bij gehuppeld.

Feestjes vieren. Het klinkt heel luchtig en vanzelfsprekend en gemakkelijk, maar dat is het soms niet.
En toch, zo’n roze pleintje is als een vrolijke envelop die met een zachte plof op je deurmat glijdt:

‘Kom je ook op m’n feestje?
Ik heb de bloemetjes al vastgeknoopt aan de grillige taken. En ik heb ze róóóóóze gemaakt.
Speciaal voor jou. Schenk jij even iets in? Dan kunnen we samen proosten.’

Is dat niet de mooiste uitnodiging die je je maar kunt bedenken?

VIERen. Ik bedacht me ineens wat een mooi woord dat eigenlijk is.

X