MOMTOPIA

 

 

Dít dus. Dat gevoel van diep uitademen en stilstaan. This is it. Hier en nu. In de sneeuw.
Mét een blauwe lucht (als je dan toch je eigen momtopia schetst kun je je droom maar beter zo zoet mogelijk maken…). En zonnestralen die sproeten tevoorschijn toveren. Zucht!

Wat heb ik daar de afgelopen weken (!) stiekem naar gesnakt. Even niks. Alleen maar me, myself and I.
En bergen vol ruimte. Alle vrijheid om sluimerende dromen en ideeën vorm te geven. In te pakken. En ze dan te presenteren met een glanzende strik eromheen: tadaaaaa! Klaar! Kijk eens even hoe leuk!

Waar die vreselijke vrijheidsdrang vandaan kwam? Mmm, niet zo heel moeilijk.
Voor m’n gevoel werd m’n droomscenario steeds opnieuw weer resoluut opzij geduwd door de realityshow die Daily Doings heet. En daar was werkelijk niets yin of yang aan… Zieke kinderen. Natte bedden in de nacht. Weinig uren slaap. Gemopper en gemekker. En to-do-lijstjes die eerder lánger dan korter leken te worden. Daarover in de piekerstand schieten. Het liefst ‘s nachts. Nóg minder slaap. En daar dan weer gefrustreerd van raken. Ach en wee en Boehoe en Wheeeeeeh: ik wil heel veel! Nu. Meteen!

Totdat ik mezelf eens van een afstandje bekeek. En me realiseerde (en eerlijk, dat duurde heus wel even!) dat dít gewoon het leven is. Een Bijzonder Bobbelige Bugle-piste. Met zo af en toe een heerlijk relaxte blauwe afdaling, waarbij je fluitend kunt genieten van het uitzicht. Maar óók met onverwachte zwarte afslagen en adembenemend steile hobbels en bobbels.

‘Wen er maar aan’, zegt mijn Manvriend dan.
‘Wat een enorme dooddoener’ denk ik dan. 

Grom-grom, sputter-sputter.
Maar stiekem heeft -ie best een beetje (let wel: een béetje) gelijk: het leven ís een bumpy ride.
Geen gladgestreken piste. Soms vlieg je als Eddy the Eagle met glans van de schans. Voor even zwevend in het luchtledige. Vaker stuiter je (ik wel in ieder geval) al stokkenzwaaiend en balancerend van de helling. De kunst is te blíjven genieten van het uitzicht. Niet te focussen op je worstelende voeten, je knikkende knieën of trillende spieren, maar de ansichtkaart vóór je (deze is wel écht!) op te slurpen.
Want mijn hemel, wat zijn die bergen mooi!

Toegegeven: het lukt me láng niet altijd.
Sterker nog: ik val om de haverklap met m’n neus in de sneeuw.

En daar sta ik heus niet altijd even mindfull bij te glimlachen.

Maar als ik merk dat m’n knikkende knieën te nadrukkelijk de overhand dreigen te krijgen, weet ik hoe laat het is. De hoogste tijd om m’n skihelm op te zetten. Geen ‘wheeeeeh’, maar ‘Yeah’.
Gewóón doorgaan. (Bedankt, Barry).
Al is het haperend en stuiterend in plaats van smoothly downhill (hoe dóen mensen dat?!)

En langzaam sleept de lift me omhoog.

Line + Lasse

 

 

Waar je de komende week ook bent en wat je ook doet, wél of géén vakantie:
Geniet! Van het uitzicht…