Op ‘t mattie: d’r an!

Lang, héééél lang geleden, toen we allebei nog studeerden (Lasse in het verre Zuiden, ikzelf in het hoge Noorden) belandden we – ergens middenin die studiejaren – tegelijkertijd weer voor even op het nest.
We moesten stages regelen, scripties schrijven, kortom: BELANGRIJKE dingen doen.
Op de plek van onze roots. Whoeaaaaah!!!

Behalve dat het heel fijn was om voor even weer met z’n vieren thuis te zijn, hadden we ultra-gezonde aspiraties: eindelijk konden we weer eens samen sporten. Oók al zo leuk, net als vroeger!
En zo togen we naar de plaatselijke sportschool.

De woorden die onze sportjuf sprak om ons in beweging te krijgen, vergeten we nóóit meer:
‘Op ‘t mattie: d’r an!’

Eat your heart out NiKE!
Dit was de oost-nederlandse variant op Just do it! 
En die slogan moest op dat moment nog worden uitgevonden…

Ik moet er nog altijd om lachen als ik er aan denk hoe wij giechelend ons yogamatje opzochten voor een intensieve workout.

En nog steeds, als we iets moeten doen waar we eigenlijk een beetje tegenop zien of wat we Stiekem niet zo goed durven, peppen we elkaar op met precies díe woorden: op ’t mattie: d’r an!

Soms moet je dingen simpelweg DóEN. Gewoon DOEN!

Ze niet uitentreuren uitpuzzelen en uitdenken (die neiging hebben we dus wel), tot in de puntjes perfectioneren (nog even sleutelen aan die zin en dat lijntje en – natuurlijk – dat éne plaatje), maar gewoon ergens beginnen.

Springen! Ook als het nog niet helemaal af is!

En ja, dat is eng. En spannend. Some small stories heeft heel lang gesudderd. Vooral in ons hoofd. We hebben er over gedroomd en eindeloos veel over gefantaseerd. En we hebben ons – toen we eenmaal zover waren dat we onze tenen voorzichtig in het koude water durfden te steken (mét bandjes) – wel duizend keer afgevraagd of het eigenlijk wel ECHT leuk was wat we van plan waren.

 

 

Of het wel GOED GENOEG was.

Durfden we onszelf überhaupt te laten zien?

Stel nou dat we bedolven zouden worden onder kritiek?

Of dat mensen onze maaksels STOM zouden vinden?

 

 

 

 

Whaaaaaah! Universele onzekerheden!
En toen moesten we toch opeens weer aan onze sportjuf denken: ‘Op ‘t mattie, d’r an!

Iets doen waarvan je de gevolgen of de uitkomst niet kunt overzien blijft eng en voelt kwetsbaar
(dág controle), maar tegelijkertijd kunnen we ons ook niets LEUKERS voorstellen dan samen
some small stories smeden.

 

 

We werken met z’n tweeën. Eindelijk!

 

Doen wat we het liefste doen.

 

Voor onszelf.

 

En niet omdat het MOET, maar omdat we er zin in hebben en we er blij van worden!

 

 Weet je wat, we zeggen het gewoon nog één keer: OP ‘T MATTIE: D’R AN! DAAR GAAN WE DAN!

 

 Line + Lasse

 

PS
En mocht je nou denken: Hè, hoe zit dat dan? Jullie wáren toch al begonnen? Klopt helemaal.
In de maanden vóór de zomervakantie hebben we al even in het pierenbadje gespeeld.
Gespetterd met bandjes om: veilig in het ondiepe. En dat was zó leuk!
Maar stiekem ook best een rollercoaster. Tegen het einde van juni liepen we letterlijk een beetje over.
Tot we ineens het licht zagen. Want terwijl we eigenlijk al op het punt stonden Some small stories het wijde web op te sturen bedachten we opeens: éérst een superzalige zomerstop!

En wauw, wat was dat lekker. We hebben ons hoofd leeggekiept én weer gevuld.
Fris en fruitig, opgeladen én vol met ideeën starten we een ‘nieuw jaar.’
Ook al zijn we nog niet helemaal klaar: springen maar!
En vanaf nu verstoppen we ons niet langer onder een steen, maar gaan we voor ’t echie. 
Zichtbaar voor iedereen die wil komen aanwaaien. Dus bij deze: welkom op onze veranda!

 

Ken je iemand die 't leuk vindt om ook aan te schuiven?
Spread the word!