Ken je dat?

Je loopt (fiets, rijdt) ergens (of zit lekker lui op de bank) en opeens:
heuh?!!

Je aandacht wordt getrokken.
Door iets wat je even doet opkijken.
Je uit de mijmerstand haalt.
Of uit je stressige bui als je die toevallig hebt.

En hop: glimlach op je gezicht!
Een klein grijnsje.
Ogen op schoteltjes.
Of misschien wel een enorme frons.

Hoe dan ook: je ziet, hoort, ruikt, voelt of proeft iets en klik!

Ergens in je hoofd begint er iets te ratelen.

Of in je buik te kriebelen.
Omdat wat je zag (r)oerend mooi was.
Of juist lelijk. Lekker, grappig, raar of stom.

Het kan een ‘iets’ zijn. Of een ‘ergens’.
En je gaat er van ‘áán’.

Zulke momenten gaan we bezingen.
Tekenen.
Of vangen met een fototoestel.

We noemen ze lofliedjes.
Lekker klein.

Waar het naar toe gaat?
Dat weten we zelf nog niet precies.
Maar daarom is het ook zo leuk.
Omdat het de deur openzet voor het onverwachte.
Voor verrassingen en avontuur.
Omdat het zorgt voor leuke kriebels.
En omdat het eigenlijk ook helemaal niet zo belangrijk is van te voren precies te weten waar iets toe leidt.
Soms ontvouwen dingen zich vanzelf.
Koo wit de Floo noemt Herman Finkers dat.
Da’s een goeie…

Line + Lasse

 

Binnenkort de eerste!