Hey boy,
take a walk on the wild side…
De allerlaatste dagen van de herfstvakantie. En zowaar; het is – eindelijk – mooi weer. Buitenspeelweer.
Als er iets is waar Klein Meneertje goed bij gedijt is het wel een beetje buitenlucht en boevenstreken.
Ge-joggingbroekt en op knalgele crocs struint hij door de achtertuinen.
Samen met Kleine Buurman, z’n partner in crime.
Nu ze allebei een zwemdiploma hebben is de tuin nóg interessanter, want tussen het bos, waar we op uitkijken, en onze achtertuin ligt een sloot.
Tot voor kort streng verboden terrein – ‘DÉNK EROM – (en daardoor natuurlijk NOG aantrekkelijker),
maar nu een oase waar ze – vanaf verschillende steigers – bij kunnen komen.
En eindelijk ook mógen komen.
Dat wil zeggen, wij doen ons best om net te doen alsof we het de normaalste zaak van de wereld vinden dat ze continu met hun neus in het stinkende slootwater hangen. Dat ze nog nét een beetje grip hebben, maar eigenlijk al in een hoek van negentig graden hangen. Met hun uitgeschoten jongenspootjes op het hout,
maar de rest van die dunne lijfjes richting water, zoiets.
De mannen zijn zich ondertussen van geen kwaad bewust, want daar beneden, in het glinsterende water,
lonkt het avontuur!
Een sloot vol met wonderbaarlijke bewoners: schattige babyeendjes (hun eigen woorden!),
bijzondere insecten, kikkervisjes, kriebelende waterplanten en zelfs – zo zien we vandaag – snoeken!
Dat is de natuurlijk de cue voor de opening van het jachtseizoen. Hengels, schepnetten, graafhandjes (waarom ingewikkeld doen als je ook gewoon je handen in de modder kunt steken!) en emmers, alles is welkom om er een fantastische visdag van te maken. En reken maar dat ze het voor elkaar krijgen. Kikkervisjes, plantjes en een echte baby-snoek zijn het resultaat van een dag lang ‘vissen’.
De emmer krijgt een heus plakkaat: ‘Let op. Dit is van Buurman & Buurman. Verboden toegang!!!’
Dat we het maar even weten.
Wij op onze beurt drukken de Buurmannen op het hart het snoekkind, of beter – hun new best friend – morgen weer vrij te laten. Wegens uitdrogingsgevaar. Beperkte groeiruimte. En moordlustige poezenbeesten…
(‘Aaaaaah, toe nou, ik wil ‘m voor altijd houden!’)
Het kost wat overredingskracht, maar aangezien hun beider held ‘Freek in het wild’ z’n vers gevangen krokodillen ook HEUS WAAR, ÉCHT weer teruggooit, gaan ze overstag.
Het was een topdag’, verzucht Klein Meneertje als –ie ‘s avonds als zwart moddermonster in bad verdwijnt. ‘Morgen tussen de middag laat ik de snoek weer vrij’, mompelt -ie nog net voordat -ie tussen de lakens glijdt.
‘Of zullen we de snoek nu vast vrijlaten?’ klinkt het de volgende ochtend dapper.
‘Anders krijgt -ie het misschien wel veel te heet.’
‘O ja, weg met dat slootmonster!’, denken we.
‘Wat een supergoed idee’, prijzen we schijnheilig.
En daar staan we even later.
Terwijl de rest van de wereld nog slaapt, kiepen wij de emmer gevuld met die o zo kostbare schat om in de sloot. Amper twee tellen later komt Klein Meneertje met grote biggeltranen en natte wangen binnen.
Z’n schouders schokken. Binnen een dag gehecht aan zijn zelfgevangen glibberige gladjakker.
Een prille, maar intense vriendschap in de kiem gesmoord.
Een verdrietig hoopje kruipt op m’n schoot:
‘Ik zal ‘m zo missen. M’n babysnoekje…’
En dat van het jongetje dat even daarvoor bij het ontbijt met hetzelfde gemak een geweer maakte van zijn vork en er quasi gewelddadig mee rondzwaaide.
It’s a hard knock life.
Line + Lasse