Rode loper

Er is nu echt geen ontkomen meer aan: de natuur heeft definitief zijn herfsttooi opgezet.
En terwijl de straat hier langzaam aan geel-bruin-oranje kleurt en kinderen de gevallen blaadjes allemaal even enthousiast terugschoppen richting hemel, werd in het bos deze week de rode loper uitgelegd.
Herfstpracht. Meters tapijt om gelaarsd over te flaneren.

Het liefst zou ik verrukt kilo’s blaadjes de lucht inwerpen – hier, vángen, duizenden rode hartjes! – maar het lukt me even niet zo goed. Over precies een week is het twee jaar geleden dat je stierf.

Een poosje terug hadden we het er al even over: wat doen we met die dag?
Het past zo níet bij jou om daar een jaarlijks terugkerend ijkmoment van te maken. We wíllen geen treurdag. Verdriet láát zich niet vastknopen aan een speciale dag.

(Daar is Verdriet veel te eigenwijs en eigenzinnig voor. Die overvalt je gewoon op momenten dat je er totaal niet op bedacht bent. ‘Hé jij daar, zal ik je ‘s even bij je lurven grijpen? Hier: pak aan. Een speldenprik moet genoeg zijn, toch?’ En dat ís ook zo als je op een slap koord leert balanceren. Dat wéét-ie. Venijnig als –ie is.)

Maar nog belangrijker: we willen je veel liever vieren. En niet alléén op die dag.
Iedere dag. Omdat we je dáár juist recht mee doen.

Maar hoe goed ik mezelf dat ook inprent, tussen willen en weten en denken en voelen zit nogal wat ruimte.
En een heel pallet aan emoties maakt daar dankbaar gebruik van: ze buitelen deze dagen over elkaar heen. Net als die dwarrelende herfstblaadjes in de wind. Woesj-woesj.

De naarlingen knijpen in m’n hart en nestelen zich in m’n spieren. De warme wezentjes hebben een hele schare supporters meegenomen en ik kan ze bijna hóren roepen: me first, me first! terwijl ze me proberen te kietelen.

Ik wéét dat het geen wedstrijd is. Dit is geen kwestie van de ‘goeien’ tegen de kwaden. Of van winnaars en verliezers. Ze zullen elkaar moeten leren tolereren, al die kleine ‘creatures’. Er zit niets anders op.

En dus doe ik wat me het meest logisch lijkt: ik rol mijn eigen denkbeeldige rode loper uit en laat ze één voor één binnen.

‘Ok, jongens, kom maar op. Jullie zijn allemaal welkom. The good, the bad en the ugly.
Maar wel eerst je voeten vegen graag. En neem alsjeblieft een paar zakdoeken voor me mee.’

X