On dance lessons
Mijn zevenjarige kwam deze week verdrietig uit school.
‘Als je niet met mij gaat buitenspelen, ben ik je vriend niet meer’, had z’n schoolvriendje dreigend beweerd.
Hij was niet alleen verdrietig, maar ook teleurgesteld. En verontwaardigd. Ook al kon hij die storm aan emoties nog niet precies benoemen. Eigenlijk, zo bekende hij, zou –ie z’n speelpleinmaatje het liefst te lijf gaan.
Maar – ergens – snapte hij ook heel goed dat dat niet de oplossing was. Geen blijvende in ieder geval…
En dat hij beter duidelijk kon zijn. Uitleggen dat –ie zo’n voorwaardelijke vriendschap niet leuk vond.
En óók met andere kinderen wilde spelen.
Hij had er flink op lopen broeden en z’n denkhoofd was er helemaal kriebelig van.
Leren dansen is heus niet zo makkelijk.
Ik wil wedden dat iederéén weleens zo heeft lopen worstelen op het schoolplein.
En later. Evenzogoed.
Ik wel in ieder geval. Duizenden keren.
De vraag is alleen: wat dóe je vervolgens? Gooi je je spierballen (letterlijk of figuurlijk) in de strijd en vecht je terug? Of probeer je andere manieren te vinden?
Is het naïef om af te stemmen op de zachtere frequentie? Ik geloof er helemaal niks van.
En dus tune ik in op mijn eigen wijsje. Met grapjes en kusjes en grijnsjes en liefs.
Zo zwieren we door de kamer, Klein Meneertje en ik.
Struikelend over elkaars voeten, dat dan weer wel.
Maar hé, ik heb toch ook nooit beweerd dat ik een danskampioen ben…?
