Purperen palletten

Als stadsbewoner viel het me lang niet altijd op. Maar hier kun je er niet omheen. Je hoeft maar een blik naar buiten te werpen en het overvalt je. Een paar minuten, hooguit tien, van schud-je-hoofd-en-knijp-jezelf.

Wat een woeste schoonheid. De lucht als door een meester geschilderd. Je wilt je hand uitsteken om te kijken of de olieverf nog nat is.  Hoe kan het dat die kleuren de precieze tinten van een meesterwerk weten?
Dat weten ze. Elke keer weer anders.

Wat zacht en geel begint, gaat al snel over in vurig koraal-, zalm- en oranjerood, aangevuld met schakeringen in prachtig purper en violet.  Alsof de hand van de maestro het orkest tot steeds grotere hoogte stuwt;
blazers, strijkers en slagwerkers laten het geluid aanzwellen, méér vuur, nóg meer… en stop!

Stilte. Nog meer stilte. En dan de laatst zachte fluistertonen. Net als de klanken van het orkest sterven ook de wildwoeste kleuren langzaam weg. De hemel komt tot rust.  Steeds dieper rood. Totdat het nachtblauw de overhand krijgt. En de sterren hun eigen plek weer innemen.

Ik heb me laten vertellen dat je – als je naar de sterren kijkt – altijd even moet zwaaien. Het zou best eens kunnen dat er ergens een planeet is waar iemand nét hetzelfde doet. En je terug begroet.
Ik vind dat een leuk idee. En op zulke avonden geloof ik er heilig in.

X