Lentegeluiden

Met m’n ogen dicht zit ik op een van de grote witte stoelen in de tuin. De zon, die vanmorgen nog moeite had om door het wolkendek te piepen, schijnt fel op m’n gezicht. Er is niemand buiten. Dat wil zeggen: ik hóór niemand. Op de verweerde houten tafel voor me staat een mand met narcissen. Gisteren waren het alleen nog groene sprietjes. Met hier en daar, nog bijna niet zichtbaar, een gesloten geel knopje.
Oogjes dicht, snaveltjes toe…

Vandaag staan er maar liefst zes mininarcisjes voorzichtig te bloeien. Ze zoeken de zon en heffen hun kleine kopjes juichend naar het licht.

Ik vermoed dat ze in stilte net zo gelukzalig zuchten als ik: Hoera. Eindelijk. Zon!

Minstens tien andere soortgenoten doen hun stinkende best om ook hun ogen open te doen. Nét baby’tjes die nog niet helemaal snappen hoe ’t werkt: ‘Leuk, die grijpertjes aan m’n armen, maar wat kan ik daar eigenlijk mee?’

Door de lucht bromt – heel ver weg – een vliegtuig. Een van de poezen baant zich een weg door de beukenhaag. Op avontuur in de buitenlucht. De heg, die nog vol dorre bruine blaadjes zit, knispert ervan.
Nog een paar weken en dan ondergaat die natuurlijke muur een metamorfose. Eerst bruin, dan kaal, dan langzaam frisgroen. Voorjaarsmagie.

Twee citroengele vlinders dansen door de tuin. Verderop, in de sloot, hoor ik een eend z’n vleugels uitslaan. Spetter-klap-spetter-klap. En dan een plons:

Vast haar kindjes die de sloot op stelten zetten: Bommetje!

In het bos klinken af en toe zaaggeluiden. Her en der verschijnen grote stapels boomstammen. Na tien jaar onafgebroken groei, wordt de natuur tóch een beetje beteugeld. Om ruimte te maken voor verdere groei.
Op de snelweg, die ik afhankelijk van de windrichting soms wel en soms niet hoor, toetert een vrachtwagen.

Maar ’t échte concert, dat achtergrondgeluid dat dag en nacht doorgaat, wordt gegeven door de vogels.

Merels, musjes, meeuwen, gaaien, roodborstjes, koolmeesjes, duiven en zelfs een koekoek en een uilenpaar(!) laten van zich horen. Het is alsof ze elkaar toezingen:

‘Lekker weertje vandaag hè?’
‘Ja, nou!’
‘Zeg, zou je ’t erg vinden als ik deze toffe boom confisqueer?
Lijkt me de ultieme plek voor een nestje!’
‘Welnee, gewoon doen. Pas alleen even op dat je niet precies een boom met zo’n raar fel gekleurd kruis uitkiest. Zaaggevaar, snap je? Voor je ’t weet wordt je nieuwe hut met grof geweld platgewalst.
Heb je al dat werk voor niks gedaan…’

Terwijl de zon de eerste sproeten op m’n gezicht tekent, moet ik even heel hard zuchten.
Een nieuw voorjaar. En alles gaat gewoon door. Het klínkt zo vertrouwd. Net als ieder ander jaar.
Ik weet dat het zo hoort te gaan. Ik kan er zelfs van genieten. Maar het vóelt zo ongewoon.

X