Dagelijkse soap

DAGELIJKSE SOAP

Mijn zoon is een hamster. Een INVENTIEVE sprokkelaar Met een niet te stuiten verzameldrift.
Ik ben zijn tegenpool. Ik hou van opgeruimd. Van ruimte. En van leeg.

Hoe dat samengaat? Mmmm, met veel creativiteit zullen we maar zeggen. Van ons allebei. Hij vult zijn verzamelingen doorlopend aan. Ik doe – gewapend met een vuilniszak – de voorraad weer slinken.
Ziedaar onze dagelijkse soap. Hij brengt de spullen in. Ik doe ze weer uitgeleide. In de hoop dat we een beetje…, in balans blijven, zeg maar. Qua spullen dan.

Stiekem vind ik zijn conservatorneigingen bewonderenswaardig. En juich ik z’n creatieve ideeën toe.
Want of het nou gaat om kikkervisjes of salamanders, kastanjes, eikeltjes, bladeren of bloemen, knikkers, gogo’s, Pokémon- of voetbalkaartjes, takken, bierdopjes (oja, die zijn óók leuk om te sparen), moestuintjes of oranje hamsters, hij máákt er iets van.

Verzamelingen aanleggen? Dat zijn grootse mini-avonturen.
Goed voor eindeloze lol.
En evenzoveel rotzooi.

Zo stond de afgelopen kampeervakantie volledig (nou ja, bijna dan) in het teken van bubbels: Klein Meneertje was in de ban van ZEEP. Of beter gezegd: van het schatzoeken en roven van vergeten zeepflesjes uit de douchehokken van de camping. Lang leve de argeloze,  vergeetachtige, slaperige medemens! Dankzij al die onoplettendheid beleefde Klein Meneertje de strooptocht van zijn leven. Daarbij enthousiast geassisteerd door minstens een handvol vakantievriendjes en vriendinnetjes die hij wist te mobiliseren voor de broodnodige ondersteuning…: ‘Kom, gaan we nog even checken of iemand iets is vergeten…’

Het lukte hem uitendelijk om 43 flessen in één rugzak te proppen (‘Je mag niet meer dan… ‘, ach, dat hoef ik vast niet uit te leggen).

Inmiddels heeft onze soapster een eigen plankje in het douchekastje bemachtigd.
‘Dan kan ik elke dag zelf kiezen hoe ik wil ruiken.’

 

Nu de zomer genadeloos overgaat in de herfst, weet ik dat ik me moet wapenen tegen nieuwe invasies van stroopspul.

Want: lekker lui door het bos slenteren? Geen sprake van. Wij slepen vuilniszakken mee. Zo’n biotoop is toch een schatkist in mega-formaat? Waar andere kinderen gezellig blaadjes verzamelen, zeult Klein Meneertje tien kilo bolsters met zich mee. Een zak bladeren. En een heus konijnenschedeltje. Dat thuis METEEN uitgekookt moet worden. NU. En vervolgens een eigen vitrinekistje verdient. Met een lekker zacht ‘bontlapje’ op de bodem. Zo fijn voor het voormalige konijntje.

Whaaaah, hoe voorkom ik dat mijn schrikbeeld van een volledig ontoegankelijk, uit z’n voegen barstend huis, bewaarheid wordt?

Hoe houd ik de boel een beetje in toom, zónder dat ik Klein Meneertje volledig rem met Mag Niet, Wil ik Niet en Nu Is Het Genoeg met al die doosjes en bakjes en kistjes en zakjes…? Ik wíl geen moeder worden die continu met een poetsdoek achter haar kinderen aan loopt te zwaaien. Maar ik wil ook niet op een dag mijn sleutel in het slot steken en weggespoeld worden door een wildwoeste modderstroom MEUK.

En dus…
Applaudiseer ik voor z’n bottenmuseum (dat al lang niet meer in dat kistje past). Bewonder ik al zijn schatten. Snuif ik welwillend en quasi-verrukt aarbeien- , limoen-, en dennengeuren op en koester ik zijn ‘mijn-denkhoofd-verzint-gewoon-steeds-weer-iets-nieuws’ modus.
Maar zorg ik ook dat ik ALTIJD voldoende vuilniszakken in huis heb.
Voor ons allebei.

En in het nachtelijke duister sla ik mijn slag.


Line + Lasse

 

 

 

4 comments

Submit a comment