Lampionnetjes

En daar liepen ze dan, met z’n vieren. Een beetje giechelend, maar ook fier rechtop.
Drie jongetjes en één meisje. En allemaal met een lampionnetje in hun knuistjes.

Speciaal voor opa. Want dan kon hij tóch nog een klein beetje Sint Maarten vieren.

En terwijl wij in het schemerdonker probeerden een beetje te eten na een warme, omarmende,
maar tegelijkertijd ook bijna niet te bevatten dag, pakten de spookjes opnieuw hun lampionnetjes op.
Krakend verse exemplaren (de andere vier waren achtergebleven op de begraafplaats; ‘dat was veel gezelliger voor opa’). Om vervolgens vrolijk zingend een rondje te maken in de straat en hun plastic tasjes te vullen met snoep. Zo veel mogelijk SNOEP.

Gekleurd en kleverig en smiksmak lekker…

Hoe groot kunnen contrasten zijn? Waarschijnlijk zou je er zelf het hardst om grijnzen.

‘Joh, laat ze lekker gaan die jongens.’

Nu is het weer Sint Maarten. De ‘jongens’ hebben al dagen lopen aftellen (‘Hoeveel nachtjes nu nog? Nog drie? Oh nee, nog maar twee: jeeeeee!), lampionnen gemaakt op school en onrustig geslapen.

En o, wat zijn ze iebelwiebel van de hoeveelheid snoep die ze gaan verzamelen…

(‘Zullen we samen één grote bak maken, dan hebben we lekker veel!’
‘Ik denk dat ik het meeste krijg van de heeeeele buurt…’).

Ik ben blij dat ze 11 november associeren met feest. Zo hoort het als je een klein Gupje bent. 

Ik ben ook blij dat Manvriend dit jaar thuis is en de feestelijke honneurs voor me waarneemt.
Dan steek ik binnen een lichtje op. En hou ik het een beetje klein en stil.

X

 

PS En die verse lampionnetjes? Volgens mij had de herfstwind ze precies hier voor de deur laten landen.
Ik hoorde ze fluisteren: ‘Joehoe, let ’s even op! Wij zijn een klein feestje! Goed kijken: híer! Op het gras!’

lompies!
Onmiskenbaar…